1602-1648
Antonio de Puga foi un notable pintor barroco.
Galego, nacido na provincia de Ourense. De el non existen noticias até o ano 1635; ano no que declara o seu primer testamento. Nel declara que traballou para Eugenio Cajés, que é un pintor español pertencente ó Manierismo. Isto é un estilo artístico que predominou en Italia até o Alto Renacemento. Primeiramente este termo se entendía como "personalidade artística" pero con posteridade, topou cun sentido pexorativo de palabra, sendo utilizada para os artistas clasicistas que empregaban unha técnica fría imitando ós grandes mestres, carecendo do seu xenio creador.
Algúns historiadores cren que anteriormente da súa dedicación profesional á pintura tivo estudos eclesiásticos.
Polo tanto, da súa vida pouco se sabe, pero teño algunhas cousas interesantes que dicir sobre a súa obra.
Por un erro de Juan Agustín Ceán Bermúdez, que en su Diccionario histórico de los más ilustres profesores de Bellas Artes de España, de 1800, creu a Puga discípulo de Velázquez e atribuíulle uns cadros en Sevilla datados en 1653 (cando o pintor levaba 5 anos morto).
Polo tanto, é un pintor pouco coñecido entre nós, os galegos, que teríamos algo que dicir de él xa que forma parte do noso barroco galego.
As principais características da súa obra (comúns) son a ausencia dos paisaxes e o seu carácter costumbrista.
Os seus concidadáns ourensáns adicáronlle unha rúa, e importante é xa que foi o primeiro pintor galego recoñecido tanto a nivel nacional coma a nivel internacional.
Seguindo a miña carencia de gusto e coñecemento respecto da pintura, permitinme escoller os cadros de Puga que tiven en mellor consideración. Son os seguintes:
Esta obra chámase a Magdalena Penitente.
Non poñerei o verdadeiro simbolismo xa que o ingoro, e prefiro poñer o que a mín me suxire.
Suxíreme un verdadeiro atrevemento pola súa parte, xa que mezcla un desnudo de frente da muller, e na parte do fondo da composición observamos un Xesucristo na cruz.
Tendo en conta a mentalidade daquela época, sería unha obra bastante polémica, non credes?
Este segundo e último chámase o Afilador. E de carácter costumista xa que nos mostra unha actividade da vida cotidiana daquela época como é fiar. O que me chamou a atención da obra non é o feito en sí de fiar, senón que os que están a fiar son os homes, e a muller destitúese a un segundo plano observando a quen mira a obra.
Qué vos suxiren a vós?
Antonio de Puga foi un notable pintor barroco.
Galego, nacido na provincia de Ourense. De el non existen noticias até o ano 1635; ano no que declara o seu primer testamento. Nel declara que traballou para Eugenio Cajés, que é un pintor español pertencente ó Manierismo. Isto é un estilo artístico que predominou en Italia até o Alto Renacemento. Primeiramente este termo se entendía como "personalidade artística" pero con posteridade, topou cun sentido pexorativo de palabra, sendo utilizada para os artistas clasicistas que empregaban unha técnica fría imitando ós grandes mestres, carecendo do seu xenio creador.
Algúns historiadores cren que anteriormente da súa dedicación profesional á pintura tivo estudos eclesiásticos.
Polo tanto, da súa vida pouco se sabe, pero teño algunhas cousas interesantes que dicir sobre a súa obra.
Por un erro de Juan Agustín Ceán Bermúdez, que en su Diccionario histórico de los más ilustres profesores de Bellas Artes de España, de 1800, creu a Puga discípulo de Velázquez e atribuíulle uns cadros en Sevilla datados en 1653 (cando o pintor levaba 5 anos morto).
Polo tanto, é un pintor pouco coñecido entre nós, os galegos, que teríamos algo que dicir de él xa que forma parte do noso barroco galego.
As principais características da súa obra (comúns) son a ausencia dos paisaxes e o seu carácter costumbrista.
Os seus concidadáns ourensáns adicáronlle unha rúa, e importante é xa que foi o primeiro pintor galego recoñecido tanto a nivel nacional coma a nivel internacional.
Seguindo a miña carencia de gusto e coñecemento respecto da pintura, permitinme escoller os cadros de Puga que tiven en mellor consideración. Son os seguintes:
Non poñerei o verdadeiro simbolismo xa que o ingoro, e prefiro poñer o que a mín me suxire.
Suxíreme un verdadeiro atrevemento pola súa parte, xa que mezcla un desnudo de frente da muller, e na parte do fondo da composición observamos un Xesucristo na cruz.
Tendo en conta a mentalidade daquela época, sería unha obra bastante polémica, non credes?
Qué vos suxiren a vós?
No hay comentarios:
Publicar un comentario